Περάσαμε το καλντερίμι που οδηγεί στην πλατεία με τον γέρικο πλάτανο που στην βάση του ξεκινούν οι ρίζες περιμετρικά, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό χώρο, σπήλια, για να εντυπωσιάσει τους επισκέπτες και να τραβούν φωτογραφίες και να ποζάρουν διαρκώς αυτήν. Εκεί δίπλα ένα μεγάλο σιντριβάνι με τρεχούμενα νερά, καθαρά και παγωμένα και στη συνέχεια το λατρευτό εκκλησάκι, προσκύνημα του Αγίου Ιωάννη. Με μεγάλη έκπληξη είδαμε και χαρήκαμε το γεγονός της αναστήλωσης του Ιερού προσκυνήματος από την Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.
Γνωρίζαμε τα προβλήματα που είχε στη στέγη και σχολιάσαμε ευμενώς την πρωτοβουλία αυτή. Προχωρήσαμε στο εσωτερικό όπου ευτυχώς το Άγιο τέμπλο ήταν στην διάθεση για προσκύνημα ενώ ο γύρω χώρος έμοιαζε εργοστασιακός αφού είχαν αρχίσει οι εργασίες. Όταν θελήσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό του ιερού βήματος μια δεύτερη έκπληξη μας περίμενε εκεί….
Αυτή τη φορά όμως ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, θα μπορούσε να είναι βολεμένα κάπου στα άκρα του χώρου, να υπήρχε λίγο περισσότερος σεβασμός στην Αγία Τράπεζα… αλλά δυστυχώς σα να είναι ένα κοινό τραπέζι το χρησιμοποιούν για τα εργαλεία τους. Ντροπή και λύπη και οργή νιώσαμε από το θέαμα αυτό και θυμηθήκαμε πως είμαστε Έλληνες, η νέα γενιά των Ελλήνων που ακόμα κι όταν κάνει κάτι καλό δεν το κάνει σωστά και με σεβασμό στον χώρο. Είμαστε οι Έλληνες της προσπάθειας για τον ατομικό πλουτισμό. Οι Έλληνες της φτωχής παιδείας και συμπεριφοράς προς τον πλούτο του πνεύματος και της πίστης στην Βυζαντινή κληρονομία μας. Τι να κάνουμε; Αυτή η συμπεριφορά τελικά μας φέρνει αναγκαστικά και την υποτίμηση μας ως λαό, σε όλα τα επίπεδα έκφρασης του.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/07/blog-post_2086.html#ixzz207p4MGRv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου