Ο πρόσφατος χαμός είκοσι παιδιών ηλικίας 5-8 χρονών στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ είναι ένα γεγονός που ο μέσος νους ενός υγιούς ανθρώπου είναι αδύνατον να συλλάβει σε όλο του το μέγεθος. Ειδικά για όσους είναι γονείς. Περνάμε ήδη στην πέμπτη μέρα ,και η ειδησεογραφία ακόμα δεν έχει εξαντλήσει το γεγονός.
Γείτονες, περίοικοι, γονείς και συγγενείς, παρελαύνουν σε κανάλια δακρυσμένοι και συντετριμμένοι.
Κηδείες, αναλύσεις, κούφια λόγια. Δεν θα με ανοχλούσε αυτό σε άλλη περίπτωση, αλλά σε πρόσφατη περίπτωση στη Συρία όπου χάθηκαν από βομβαρδισμούς 7 παιδιά μέσα στο σχολείο τους, απασχόλησε την ειδησεογραφία μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Προφανώς ο πόλεμος νομιμοποιεί τον χαμό των παιδιών σε μέρη μακριά από τις ΗΠΑ. Μακριά από τη γειτονιά τους αλλά ακριβώς μέσα στα ζωτκά συμφέροντά τους.....
Πρόσφατα στην Καβάλα, τρία παιδάκια κάηκαν ζωντανά διότι το επίσημο κράτος θεώρησε πως κάποιος πολύτεκνος δεν είχε ανάγκη να ταίσει την οικογένειά του. Έπρεπε πρώτα πληρώσει τους φόρους που το κράτος δεν εισέπρατε από τους έχοντες. Όμως και άλι η ειδησεογραφία εξαντλήθηκε σε μιάμισυ ημέρα. Περαιτέρω ανάλυση θα ήταν επικίνδυνη για την ψυχολογία του κόσμου.
Ποιος είναι λοιπόν αυτός που τελικά αποφασίζει ποιον θα λυπηθούμε και πόσο; Και μέχρι πότε ο ανθρώπινος πόνος θα γίνεται εμπόρευμα εύκολης και γρήγορης κατανάλωσης; Πότε θα ξεπεράσουμε αυτή την Αμερικάνικου τύπου υποκριτική κοινωνία, που, ο πουριτανός μέσος Αμερικανός θεωρεί δίκαιο το να σκοτώνονται τα παιδιά των άλλων;
Που επιτρέπει σε μια μάνα να εξασκείται στα όπλα με το ανήλικο παιδί της αλλά απαγορεύει τη μπύρα σε 16χρονους; Και μέχρι πότε θα καθόμαστε γεμάτοι λαγνεία να παρακολουθούμε τον ανθρώπινο πόνο που προβάλλουν τα κανάλια, αδιαφορώντας για τον πόνο καθημερινών ανθρώπων που ζούνε ακριβώς δίπλα μας;
Μανώλης Μπουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου