Ἀντικαταθλιπτικὴ ὀρθοδοξία

Πῆγα χθὲς νὰ πάρω κάτι ἀντιπυρετικὰ γιὰ τὰ μικρὰ καὶ περίμενα στὴν σειρά. Μπροστὰ ἀπὸ μένα μία κυρία ἔπαιρνε κάτι χάπια καὶ ἀφοῦ τὰ πλήρωσε καὶ πῆγε νὰ φύγει γύρισε πίσω καὶ ρώτησε τὴν φαρμακοποιὸ μὲ δυνατὴ φωνὴ «τί χάπια εἶναι αὐτά;» - μᾶλλον τὰ ἀγόραζε γιὰ λογαριασμὸ κάποιου ἄλλου - καὶ μὲ συστολὴ ἡ φαρμακοποιὸς ἀπάντησε «ἀντικαταθλιπτικά»...



Αὐτόματα ὅπως μου συμβαίνει συχνὰ τελευταῖα, ἀντιπαρέβαλα τὴν σημερινὴ κατάσταση μὲ τὶς προηγούμενες γενιὲς κι ἕνα ἐρώτημά μου γεννήθηκε «πάθαιναν οἱ παλιοὶ κατάθλιψη; Καὶ ἂν ναὶ πῶς τὴν ἀντιμετώπιζαν;». Ἡ ἀπάντηση ἦταν ὁ ἴδιος ὁ τρόπος ζωῆς τους, μὲ τὴν πολὺ σωματικὴ δουλειὰ μέσα στὴν φύση, μὲ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἰσορροπία ποὺ φέρνει σὲ μία κοινωνία τὸ πραγματικὸ ἰσοζύγιο ἐργασίας-ἀπολαβῶν, μὲ τὴν ἀνάγκη ποὺ εἶχαν ὁ ἕνας του ἄλλου καὶ τὴν κοινωνικότητα ποὺ αὐτὸ ἀπέφερε, μὲ τὶς ζωντανὲς παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα.
Κι ὅταν συνέβαινε κάτι πολὺ ἄσχημο στὴν ζωή τους, εἶχαν τὴν δύναμη νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν γιατί ἡ ζωὴ τοὺς ἦταν ποτισμένη μὲ τὴν ἀνασφάλεια τοῦ βίου καὶ τὴν βαθιὰ συνείδηση τῆς ἐλαχιστότητάς τους ἀπέναντι στὴν ζωή. Τὸ ἐγὼ τοὺς ἦταν διαχυμένο στὴν συλλογικὴ συνείδηση τῆς κοινωνίας τους καὶ οἱ παραδόσεις τους, μὲ ἄξονα τὴν Ἐκκλησιαστικὴ διαχρονικὴ παράδοση, τοὺς βοηθοῦσε νὰ ἀντέχουν τὸν πόνο, μὲ τὸ ζωοποιὸ πένθος. Ἂν κάτι μάθαιναν ἀπὸ μικροὶ ἦταν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ....
 σηκώνουν τὸ βάρος αὐτὸ ἀφοῦ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν ὑπῆρχαν καὶ δρόμοι διαφυγῆς ἀπὸ αὐτό.
Σήμερα, ἔχουμε χτίσει μία κοινωνία μὲ θεμέλιο - τὴν πάση θυσία - ἀποφυγὴ τοῦ πόνου κι αὐτὸ φέρνει πολὺ κι ἀπότομο πόνο. Γιατί ὅταν ἀναχαιτίζεις διαρκῶς κάθε τί ἐπώδυνο στὴν ζωή σου, στὴν ὥρα του, ὅταν ἔρχεται, τότε μένεις ἀνίκανος στὸ νὰ ἀντέξεις δύσκολες καταστάσεις. Ὁ χρόνιος στρουθοκαμηλισμὸς κι εὐδαιμονισμὸς κατέστησαν τοὺς περισσότερους ἀδύναμους νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὶς σημερινὲς δυσκολίες, αὐτοπεριχαρακωμένοι ὁ καθένας στὸ ἐγώ του καὶ τὸν «κόσμο του».
Τὸ ἔθνος μας λοιπὸν εἶναι ψυχοπνευματικὰ ἄρρωστο κι αὐτὴ ἡ ἀρρώστεια αὐξάνεται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο γιατί ἡ κατάθλιψη εἶναι σὰν ἕνα φορτίο ποὺ ὅταν δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ σηκώσει μόνος του, ἐπιβαρύνει καὶ τοὺς γύρω του μὲ τὸ βάρος αὐτοῦ του φορτίου ὅποτε ἁπλώνεται μὲ γρήγορους ρυθμούς.
Ἀπέναντι σὲ αὐτὴν τὴν λαίλαπα καὶ κόντρα στοὺς καιρούς, εὐτυχῶς κάποια μειοψηφία Ἑλλήνων, χαλυβδομένη μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας διασώσανε τὸ ...φάρμακο. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι στὴν καθημερινότητα ποὺ ζοῦμε εἶναι βράχοι ἀναχαίτισης τῆς ἀρρώστειας καὶ μεταδίδουν τὰ μοναδικὰ μηνύματα αἰσιοδοξίας πιστεύοντας στὴν θεϊκὴ λιακάδα ποὺ θὰ ἀκολουθήσει ὅπως μᾶς ἔχουν ἀναφέρει πολλοὶ σύγχρονοι γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἔγκαιρα ἔκρουσαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ μᾶς προειδοποίησαν γι' αὐτὸ ποὺ ζοῦμε. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ καθημερινοὶ κατὰ τ' ἄλλα ἄνθρωποι, μὲ ὁδηγοὺς κάποιους πνευματικοὺς ποὺ διασώσανε αὐτὴν τὴν παράδοση εἶναι οἱ φορεῖς τοῦ λαμπροῦ αὔριο ποὺ ἀκολουθεῖ. Ὄχι μόνο τῆς Ἑλλάδας ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου ὁλόκληρου.Τότε ποὺ τὰ ἀντικαταθλιπτικὰ θὰ εἶναι ἕνας μακρινὸς ἐφιάλτης καὶ θὰ βιώνουμε τὴν ἀντικαταθλιπτικὴ ὀρθοδοξία καὶ τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας θὰ τὰ φωτίζουν τὰ κεριὰ τῶν δεήσεών μας.

Πηγή